Agnieszka Włoszycka | Warszawa

Nurty psychoterapeutyczne: podejście skoncentrowane na rozwiązaniach (TSR)

Z jakimi pacjentami pracuje: osoby dorosłe, młodzież, dzieci

Obszary problemowe: interwencja kryzysowa, współuzależnienia, DDA, zjawisko przemocy w rodzinie, zaburzenia odżywiania, depresja, kryzys suicydalny, problemy zawodowe (mobbing), wychowawcze, rodzinne, relacyjne.

Obszar rozwoju osobistego (budowanie poczucia własnej wartości, komunikacja interpersonalna, asertywność, radzenie sobie ze stresem, motywacja).

Edukacja:

• Uniwersytet Humanistycznospołeczny SWPS, specjalizacja: społeczna psychologia kliniczna (2003-2008)
• Szkoła Treningu i Warsztatu Psychologicznego „INTRA” (2010-2012)

Kursy:

• kurs I stopnia Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach (TSR) -kurs podstawowy (2008r.)
• kurs II stopnia Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach ( TSR) – kurs zaawansowany (2009r.)
• Studium Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie – stopień I (2009r.)
• Kurs pomocy socjoterapeutycznej- dzieciom z rodzin z problemem alkoholowym/Fundacja ETOH (2012r.)
• Specjalista ds. przeciwdziałania przemocy w rodzinie (certyfikat PARPA) (od 2013r.)
• oraz ok. 60 szkoleń/warsztatów podnoszących i udoskonalających kwalifikacje i kompetencje zawodowe, zrealizowanych w publicznych placówkach pomocowych oraz NGO

Doświadczenie w zawodzie:

• 12 lat doświadczenia w zawodzie psychologa/terapeuty oraz 10 lat w zawodzie trenera:
• prowadzenie krótkoterminowej terapii indywidualnej (dorośli, młodzież, dzieci)
• prowadzenie terapii par i rodzin
• prowadzenie konsultacji psychologicznych
• diagnoza i opiniowanie psychologiczne (dorośli, młodzież, dzieci)
• poradnictwo telefoniczne oraz interaktywne: e-mail, skype
• prowadzenie szkoleń/warsztatów z zakresu umiejętności psychospołecznych, psychoedukacyjnych i profilaktycznych (łącznie ponad 950 h) oraz zajęć socjoterapeutycznych dla dzieci.
• prowadzenie grup wsparcia dla osób doznających przemocy, grup terapeutycznych oraz grup rozwoju osobistego
• prowadzenie kontaktów monitorowanych rodziców z dziećmi
• koordynacja psychologicznego programu stażowego
• koordynacja grup roboczych w ramach prowadzenia procedury Niebieskiej Karty
• towarzyszenie klientom na sprawach sądowych w roli obserwatora/osoby wspierającej
• rekrutacja pracowników

Na przestrzeni lat swoje doświadczenie zawodowe zdobyłam pracując w
organizacjach pozarządowych takich jak:

• Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia”,
• Centrum Pomocy Specjalistycznej Stowarzyszenia „Niebieska Linia”,
• Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, Pracownia Psychoedukacji „Drabina Rozwoju”, Ośrodek Wsparcia Więzi Rodzinnych Fundacji „Akcja”, Polskie Towarzystwo Stwardnienia Rozsianego, Centrum Praw Kobiet, Specjalistyczny Ośrodek Wsparcia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie, Ośrodek Wsparcia dla kobiet z małymi dziećmi i kobiet w ciąży „Etezja”.
• państwowych placówkach pomocowych: Ośrodek Interwencji Kryzysowej, Centrum Pomocy Rodzinie i Dziecku, Ośrodki Pomocy Społecznej m.st.Warszawy
• placówkach służby zdrowia: Wojewódzki Ośrodek Terapii Uzależnień i Współuzależnienia w Pruszkowie, Wojewódzki Szpital Bródnowski (Psychiatryczny Zespół Leczenia Środowiskowego dla Dorosłych) w Warszawie.
• oraz współpracy w prywatnych poradniach psychologicznych.

Jestem też pod stałą superwizją certyfikowanych superwizorów PTP.

Terapeuta o sobie i o swojej pracy

Jaka była twoja droga do zostania terapeutą?

Nie wybrałam tego zawodu, to on raczej wybrał mnie. Od 16 roku życia wiedziałam, że chcę być psychologiem/terapeutą. Nie potrafiłam powiedzieć czy wytłumaczyć innym dlaczego tak jest.  Dla moich bliskich było to dosyć dziwne, gdyż zadawali mi pytania i nie otrzymywali konkretnej odpowiedzi. Trochę ich rozumiem. Nie interesowałam się psychologią w ogóle tzn. nie czytałam żadnej literatury z tej tematyki, nie oglądałam filmów czy materiałów ściśle związanych z psychologią a jednak wiedziałam, że to jest mój szlak. To chyba było takie wewnętrzne przeczucie/przekonanie, że to jest coś mojego, coś co będzie moje, coś w czym będę spełniać się całkowicie. I miałam rację. To było moje pierwsze wielkie marzenie, które spełniłam. Nie ukrywam, trochę musiałam o nie powalczyć. Historia jest dłuższa niż możliwości w opowiadaniu o niej tutaj.  W każdym razie udowodniłam sobie, że jestem skłonna dać z siebie wszystko co w mojej mocy, aby spełnić swoje marzenie.  Podczas psycho podróży jeszcze w czasie studiów, okazało się, że pewne umiejętności mam (jeśli tak to mogę nazwać) „wrodzone”. Po prostu dobrze rozumiem ludzi, którzy do mnie przychodzą, niezależnie od tego z czym się zgłaszają. Jest to na pewno mój spory atut. Po drodze pojawiło się też kilka istotnych autorytetów, którzy jeszcze bardziej dodali mi mocy. 

Jak wygląda pierwsza sesja z tobą?

Myślę, że każdy sam sobie wyrabia opinię, wie, kiedy jest mu dobrze w relacji, kontakcie z drugim człowiekiem – również tej relacji terapeutycznej. Kiedy ludzie nadają na tych samych falach to się po prostu czuje, wtedy też jest możliwa wzajemna współpraca. Moje sesje są prawdziwe, niewyuczone. Jestem przede wszystkim takim samym człowiekiem jak goście, którzy siadają w gabinecie na fotelu czy kanapie. Takie spotkania mają charakter partnerski, ktoś ma jakieś potrzeby, cel do zrealizowania, coś chce polepszyć/usprawnić, coś zrozumieć, czegoś się nauczyć itp. Ja jestem przede wszystkim zaciekawiona drugą osobą, która do mnie trafia, jakie wiedzie życie, kto jest dla niego ważny, co go boli i sprawia trudności, co mu daje radość, jakie ma plany, marzenia itp. I towarzyszę mu podczas terapii w tej jego drodze ku zmianom, modyfikacji tego, co go w życiu „uwiera”. 

Jaką radę dałbyś komuś, kto się waha, aby spróbować terapii?

Ja nie daję rad. Mogę co najwyżej zachęcić, że warto spróbować chociażby dla doświadczenia czegoś nowego. To też może być rozwijające dla nas. 

Jeśli potrzebujemy kontaktu z psychologiem/terapeutą, czujemy, że taki kontakt byłby dla nas pomocy z jakiegoś powodu ALE lęk, obawa robią swoje i jednak odkładamy takie nasze przyjście do psychologa na „potem”, wtedy można to potraktować jako nasze pierwsze wyzwanie -> w celu właśnie przełamania tego swojego lęku, czy jakiejś wewnętrznej blokady, która towarzyszy nam w naturalny sposób. Przeważnie jest tak, że każda nowa dla nas rzecz/sytuacja nieznana będzie generować takie emocje jak: niepokój, niepewność, obawę czy nawet doprowadzać do sytuacji nas stresujących. Ważne, aby o tym pamiętać i wiedzieć też, że nie tylko my się tak czujemy, inni mają podobnie. Kiedy jest nam trudno przełamać opór w osobistym kontakcie, jest wiele bezpłatnych ANONIMOWYCH Telefonów Zaufania, całodobowych Infolinii, przy których dyżurują specjaliści, gotowi aby nas uważnie wysłuchać, dać wsparcie, zainterweniować jeśli sytuacja tego wymaga. Tutaj czasami czujemy się bardziej bezpieczni na początku w takim kontakcie, jeśli druga osoba nas zwyczajnie nie widzi. Taka opcja telefonicznego kontaktu też jest pomocna. 

Jak myślisz, co jest dzisiaj największą przeszkodą dla ludzi szukających opieki? 

Myślę, że chyba właśnie ten lęk przed byciem niezrozumianym, lęk przed byciem ocenianym, wstyd… bo czasem trzeba mówić o rzeczach, o których nie chcemy/nie potrafimy rozmawiać, lęk przed rozczarowaniem, czyli kiedy nie dostaniemy od terapeuty tego czego oczekiwaliśmy – nie chcemy trafić do kogoś, kto mógłby nas (według naszego mniemania) jeszcze bardziej poturbować. 

Gdyby była jedna rzecz, którą chciałabyś, aby osoby wahające się wiedziały o terapii, co by to było? 

Jedna? Myślę, że nie odpowiem na to pytanie w jednym słowie. To zależy w jakim nurcie pracuje dany terapeuta, jakie ma swoje własne podejście do świata/człowieka, jaki jest obszar problemowy z jakimś ktoś się zgłasza itp. Inaczej będzie wyglądać terapia osoby zmagającej się np. z uzależnieniem od narkotyków a inaczej osoby która zmaga się z lękami, inaczej też u kogoś kto chce być bardziej asertywny i pracować nad swoją samooceną. 

Nie ma jednego schematu pracy, tak jak nie ma dwóch identycznych osób. 

Z mojego punktu widzenia mogę powiedzieć krótko, jestem terapeutką, która jak trzeba to pogłaszcze po głowie a innym razem da energetycznego kopniaka i siłę do działania. To chyba tyle. 

Gdybyś mogła wybrać jedną lub dwie książki, filmy które wpłynęły na Twoje podejście do terapii, jakie by one były i dlaczego?

Myślę, że raczej nie jestem z tych osób, co mają JEDEN ulubiony film/książkę. Nie było też takiej, jeśli chodzi o moje podejście do terapii. To raczej ludzie, których poznaję poszerzają moją perspektywę, to od nich czerpię widzę i doświadczenie, jak być lepszą, efektywniejszą osobą (też w roli terapeuty). To dzięki nim się rozwijam. Mam tu na myśli przede wszystkim klientów, którzy odwiedzają mnie w gabinecie realnym/wirtualnym, ale też starszych stażem kolegów po fachu. Jestem zdania, że każdy z nas jest nauczycielem dla innych, ale też sami uczymy się w tych wszystkich pojawiających się relacjach, przypadkowych jak i długotrwałych. Wracając do filmu…. czasem zdarzają się filmy kiedy w 100% mogę powiedzieć: TO JEST TO, to jest 100 % autentyczności. Takim stosunkowo nowym filmem jest np. ”Aż do kości” w reżyserii Marti Noxon. Film poruszający doskonalę tematykę zaburzeń odżywiania, przede wszystkim anoreksji oraz wszystkie etapy przechodzenia tej choroby. Myślę, że warto, aby każdy rodzic który zmaga się z podobną sytuacją u swojego dziecka obejrzał ten film lub ktokolwiek inny, kto w swoim gronie zna/lub słyszał o osobach cierpiących na zaburzenia odżywiania. 

Jak pomagasz osobom, które czują się uwięzione zawodowo?

Najpierw „badam” (czyli zadaję pytania) na ile to, co wykonują zawodowo daje im poczucie szczęścia i satysfakcji, na ile to był ich własny życiowy wybór a czyjś pomysł. Ważny jest dla mnie świat klienta, z którym się spotykam. Jeśli ktoś stwierdza, że jest mu źle w pracy ale na ten moment nie chce z niej zrezygnować (z istotnych dla niego powodów), to szukam wspólnie z nim pomysłów na radzenie sobie z aktualną sytuacją, pomysłów co może być dla niego pomocne, aby być w danym miejscu, ale czerpać jakieś korzyści ( tutaj istotną rolę odgrywa poszerzanie perspektywy danego człowieka). Jeśli jednak klient dochodzi do wniosku, że chciałby np. robić coś innego w życiu, ale jeszcze nie wie co dokładnie, zamieniam się trochę w takiego górnika, który schodzi do kopalni i na podstawie tego, co klient mówi o sobie, swoim świecie, ważnych dla niego osobach i doświadczeniach, „wydobywam jak węgiel” jego mocne strony, te wszystkie niezwykłości, o których niekiedy zapomina, że w ogóle je posiada. To one stają się bazą do dalszego poszukiwania obszarów, w których być może chciałby doświadczyć i sprawdzić się  zawodowo w przyszłości. Ważne są dla mnie pasje i zainteresowania ludzi. To one tak naprawdę mogą odgrywać kluczową rolę w naszym życiu, jeśli im na to pozwolimy. 

To są takie rzeczy, które lubimy robić, które niekiedy są dla nas odskocznią od codzienności, czasem ludzie decydują się dać im większą przestrzeń w swoim życiu i zaczynają właśnie z pasji/hobby tworzyć nowe pomysły na życie pod kątem zarobkowym. Wtedy mnie to cieszy, jak widzę, że dokonują fantastycznych przemian i zaczynają być spełnieni, bo już nikt im nic nie każe robić. Ta ich decyzyjność dodaje im skrzydeł…. mi zresztą też. Kiedy oni odnoszą sukcesy, czasem kręci mi się łezka w oku, jestem wtedy z nich dumna. To bardzo przyjemne uczucie.