Przyczyny oraz leczenie zespołu nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD)
Jakie są najczęstsze przyczyny nadpobudliwości psychoruchowej(ADHD)?
Na przestrzeni lat pojawiło się bardzo dużo teorii mających na celu wyjaśnienie przyczyn zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, większość z nich jest już nie aktualna. Obecnie przyjmuje się, że najważniejszym czynnikiem są genetyczne uwarunkowania występowania nadpobudliwości psychoruchowej. Tylko w 20-30% za występowanie ADHD uważa się czynniki pozagenetyczne. Bardzo ważnym wnioskiem z takich przyczyn jest fakt, że częściej występuje w rodzinach i bardzo często takie same problemy jak dzieci mają ich rodzice.
Jak wyleczyć nadpobudliwość psychoruchową?
Psychoedukacja rodziców, nauczycieli oraz osób przebywających w bliskim otoczeniu dziecka na temat ADHD jest podstawową metodą postępowania. Kolejnym ważnym elementem są modyfikacje behawioralne, do których należą praca nad pozytywnymi wzmocnieniami, opracowanie norm i zasad, a następnie rygorystyczne przestrzeganie ich, poprzez system nagród i wyciągani a konsekwencji za ich łamanie. Czasami zalecana jest indywidualna, długoterminowa terapia dziecka nastawiona na poprawę samooceny, lepsze zrozumienie norm społecznych, w niektórych sytuacjach, gdzie zaburzone jest funkcjonowanie systemy rodzinnego zalecana jest terapia rodzinna.
Charakterystyka zespołu nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD)
Najbardziej charakterystycznymi objawami ADHD są impulsywność, nadruchliwość, zaburzenia koncentracji uwagi. Objawy te w znaczący sposób utrudniają funkcjonowanie dziecka w różnych sferach jego życia jak interakcje społeczne oraz szkoła, gdzie wpływają na wyniki w nauce. Deficyt uwagi dziecka charakteryzuje się tym, że nie jest w stanie skoncentrować się na zajęciach szkolnych, sprawia wrażenie nieobecnego, popełnia proste błędy w zadaniach oraz grach, odwleka w czasie rozpoczęcia zajęć wymagających wysiłku umysłowego lub ich unika, sprawia mu trudność organizacja zajęć, gubi rzeczy, zapomina o codziennych sprawach, łatwo rozprasza się bodźcami zewnętrznymi. Nadmierna aktywność dziecka przejawia się w takich zachowaniach, jak wiercenie się na krześle, wymachiwanie rękoma oraz nogami, nieumiejętnością usiedzenia przez dłuższy czas w jednym miejscu, przerywaniem rozmowy, wtrącaniem się do niej nawet jeśli jest to niewłaściwe, nieumiejętnością zachowania spokoju podczas odpoczynku. Impulsywność można dostrzec w zachowaniach, w których potrzebna jest cierpliwość takich jak, np.: udzielanie odpowiedzi zanim pytanie zostanie dokończone, nieumiejętność czekania w kolejce na swoją kolej w grach, zabawach, różnych sytuacjach grupowych, przerywaniem rozmowy, gry innych osób, w które ta osoba nie jest zaangażowana.
Koniecznym kryterium do zdiagnozowania nadpobudliwości jest pojawienie się objawów przed 7 rokiem życia.
