Paulina Staszczak Janczarek | Lublin

Nurty psychoterapeutyczne: integracyjny

Z jakimi pacjentami pracuje:

• z dorosłymi (obszary pomocowe: uzależnienia od substancji psychoaktywnych i behawioralnych (czynnościowych), współuzależnienie, Dorosłe Dzieci Alkoholików, przemoc, depresje, zaburzenia lękowe, poradnictwo z zakresu relacji z dzieckiem/nastolatkiem, problemy wychowawcze, kryzysy, niska samoocena, niskie poczucie własnej wartości, problemy w relacjach
• dziećmi i nastolatkami( dzieci i nastolatki problemy z adaptacją, w kontaktach z rówieśnikami, depresje, lęki, z rodzin dysfunkcyjnych, z niską samooceną, nie radzenie sobie ze stresem)

Edukacja:
Z wykształcenia i pasji jestem psychologiem. Posiadam certyfikat specjalisty terapii uzależnień. Obecnie jestem w trakcie szkolenia akredytowanego przez Polskie Towarzystwo Psychiatryczne, gdzie poszerzam swoją wiedzę i metody pracy psychoterapeuty. Uczestniczę ponad to w licznych szkoleniach i konferencjach, aby mieć jak najbardziej aktualną wiedzę i nabywać nowych umiejętności do pomocy innym. Uwielbiam prace z ludźmi i towarzyszenie osobom w poprawie ich jakości życia. Bardzo ważne dla mnie w pracy z drugim człowiekiem jest zbudowanie poczucia bezpieczeństwa i zaufania. Mocny nacisk kładę na dyskrecje i indywidualne podejście. Wolny czas lubię spędzać na rozmowach z bliskimi osobami i oddawać się swojej pasji, którą odkryłam kilka lat temu. Decoupaqe skradło moje serce. Prywatnie żona, mama Esterki.

• 2012 Katolicki Uniwersytet Lubelski - psychologia
• 2013 Pedagogiczne Studia Kwalifikacyjne w Lublinie – Zaoczne Studia Podyplomowe na Uniwersytecie Marii Curie – Skłodowskiej
• Certyfikowany Specjalista Terapii Uzależnień – szkolenie rekomendowane przez Dyrektora Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii (Lublin 2016)
• Laboratorium „Cogito” – kurs psychoterapii akredytowany przez Polskie Towarzystwo Psychiatryczne (Lublin od 2018 - nadal)
• Laboratorium Edukacji i terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach – szkolenie pt. ” I stopień TSR” (Lublin 2018)
• Akademia Myśli i Emocji w Warszawie „Ogólnopolskie szkolenie z zakresu terapii poznawczo-behawioralnej w profilaktyce i terapii uzależnień” (Warszawa 2017)
• Dialog motywujący w pracy terapeutycznej z osobami uzależnionymi behawioralnie” (Warszawa 2016)
• Program ograniczania picia (Warszawa 2016)
• Szkolenie dla osób pracujących z dziećmi z rodzin z problemem alkoholowym i przemocą (Warszawa 2016)
• ,,Rational Behavior Therapy-RBT.” (Warszawa 2012)
• Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały? Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły? (Lublin 2012)
• Empatyczna komunikacja - Laboratorium Porozumienia bez przemocy (Warszawa 2018)
• Terapia Skoncentrowana na Rozwiązaniach 2018
• Kurs psychoterapii 2017 - nadal

Doświadczenie w zawodzie:

• 2018 – nadal – Psychioterapeuta Psyche.expert – konsultacje online
• 2016 - 2017 Prywatny Ośrodek Leczenia Uzależnień „Terapia Nałęczów”
• 2015 - nadal Medicover w Lublinie
• 2013 - nadal Szkoła Podstawowa w Pliszczynie, Szkoła Podstawowa w Sobianowicach, Szkoła Podstawowa w Łuszczowie, Zespół Publicznych Jednostek Oświatowych w Turce, Szkoła Podstawowa w Świdniku Małym, Gimnazjum w Pliszczynie
• 2015 - nadal Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w Spiczynie - prowadzenie punktu konsultacyjnego
• 2013 - nadal Urząd Gminy w Wólce - prowadzenie Punktów Konsultacyjnych
• 01.01.2015 - 30.12.2015 Stowarzyszenie „Kontakt”
• 03.2015 Fundacja Impuls z oddziałem w Lublinie
• 2013 - 2016 Przychodnia leczenia Uzależnień OLU SP ZOZ w Lublinie
• 2012 - 2013 Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w Lublinie

Terapeuta o sobie i o swojej pracy

Jaka była twoja droga do zostania terapeutką? Co zainspirowało cię do wyboru tego zawodu?
Wierzę, ze istnieje coś takiego jak powołanie. Już jako nastolatka czułam, że chcę być psychologiem. To był też jedyny kierunek studiów, który mnie interesował. Myślę, że inspiracją do tego zawodu byli ludzie, których spotkałam na swojej drodze, dzielący się ze mną swoją historią oraz widzący we mnie potencjał do wspierania innych. Udział w wolontariatach utwierdził mnie w moich postanowieniach.

Co pacjent powinien wiedzieć o pracy z tobą? / Co chciałbyś, żeby ktoś wiedział o pracy z tobą?
Metody pracy dostosowuje zawsze do potrzeb klienta, tak aby przybliżał/a się do takiego życia jakie chce. Zapraszam do podróży w głąb samego siebie, do odkrywania swojego potencjału, lepszego rozumienia siebie, a co za tym idzie nawiązywania głębszych i trwalszych relacji. Ze swojej strony gwarantuje dyskrecje, ogromny pakiet życzliwości i uważności, pomoc w poszukiwaniu najlepszych rozwiązań.

Jak wygląda pierwsza sesja z tobą?
Pierwsze spotkanie jest poznaniem. Poznawaniem historii osoby poprzez zadawanie pytań dotyczących jej życia, ale również pochylenie się nad trudnością, z którą zgłasza się klient. Klient ma bardzo duży wpływ na to jak wygląda wizyta, może również zadawać pytania, nie musi mówić o rzeczach, które na dany moment są za trudne. Następnie wspólnie podejmujemy decyzje co do kolejnego spotkania. Dużą wagę przywiązuje do tego, aby całe spotkanie odbyło się w przyjaznej i bezpiecznej atmosferze, która sprzyja mówieniu o samym sobie.

Jaką radę dałabyś komuś, kto się waha, aby spróbować terapii?
Myślę, że wahanie jest czymś naturalnym w naszym życiu. Z doświadczenia wiem, że to co często pomaga zdecydować się na terapię, bądź na pierwszą konsultację to zadanie sobie samemu pytania: „co mogę zyskać jak zdecyduje się na spotkanie z psychologiem?, następnie :”czy coś stracę jak pójdę na tą wizytę?” Istotne jest również zastanowienie się „co tracę jeśli na starcie zrezygnuje z tej formy pomocy?.” Szczere odpowiedzi na te pytania, pozwalają osobie podjąć decyzję. Najczęściej osoby chcą dać sobie samemu szanse.... Szanse na zmianę, na uwolnienie się od przeszłości, na lepszą jakość swojego życia.

Jak myślisz, co jest dzisiaj największą przeszkodą dla ludzi szukających opieki?/ Gdyby była jedna rzecz, którą chciałbyś, aby osoby wahające się wiedziały o terapii, co by to było?
Na podstawie moich doświadczeń uważam, że to co nas blokuje to wstyd. Wstyd, że proszę o pomoc, że nie daje rady. Pod wstydem zakorzenione są różnego rodzaju lęki przed oceną, odrzuceniem. Boimy się. Paradoksalnie proszenie o pomoc nie oznacza słabości - to akt odwagi. Odwagi, że chce dla siebie czegoś innego, że chce inaczej. Jest to pierwszy ale jakże ważny krok.

Dla osób, które jeszcze by się wahały lubię podpierać się przykładami z życia codziennego. Czy jakbyś złamał/a nogę to też będziesz się sam leczyć? Czy jednak idziesz do specjalisty jakim jest chirurg i leczysz złamanie... Czy to wstyd iść do chirurga, czy jednak akt zadbania o siebie.... Kolejnych przykładów nie trzeba szukać daleko... psuje Ci się samochód, nie masz pojęcia o budowanie silnika oraz naprawie auta... czy wstydzisz się iść do mechanika? Pewnie, że nie jest to naturalne... Podobnie jak jesteś w takim momencie w swoim życiu, gdzie:
- nie bardzo wiesz co robić,
- masz poczucie, że wszystko jest do ...
- dręczą Cię wspomnienia z "nieudanego" dzieciństwa
- targają Tobą trudne emocje, ciężko Ci zapanować nad sobą bądź nieustannie się czegoś boisz, chodzisz przygnębiony/a, masz poczucie, że płaczesz" bez" albo" z byle powodu"
- Twoje relacje nie wyglądają tak jak byś tego chciał/a
- jesteś rodzicem i nie wiesz jak dotrzeć do swojego dziecka, masz poczucie, że wszystkiego już próbowałeś i nic nie działa
- ciągle myślisz o sobie źle...
- notorycznie sobie obiecujesz, że od poniedziałku...Nowego Roku... lub od jeszcze innych magicznych dat będzie inaczej i NIC.. brak zmian
Najlepszą decyzją i pierwszym krokiem, który proponuje, jest udanie się do specjalisty, jakim jest psychoterapeuta.

Gdybyś mogła wybrać jeden lub dwa filmy, które wpłynęły na Twoje podejście do terapii, co by to było i dlaczego?

Ostatnio oglądanym filmem, który wywarł na mnie ogromne wrażenie jest film „Niezłomny”. Fabuła oparta jest na faktach, przedstawiająca historię Louisa „Louie” Zamperini. Louie trafia do japońskiej niewoli. Obóz, w którym przebywa jest kierowany przez sadystycznego sierżanta Mutsuhiro Watanabe. Podczas dwóch lat pobytu w tym obozie jenieckim doświadcza ogromnej przemocy. Jest bity, poniżany, wystawiany na próby wydające się nie na ludzką miarę. Mimo tego wszystkiego, nie poddaje się, walczy o siebie, o innych. Ten film niewątpliwie ukazuje ogromną ludzką siłę, ale również poczucie, że nikt nie może nas zniszczyć, jeśli my mu na to nie pozwolimy. Przypominają mi się tutaj słowa Victora Frankla osoby, która przeżyła obóz koncentracyjny. Frankl mówił, że człowiekowi wszystko można odebrać, oprócz wolności wyboru. Dla mnie Zamperini wybrał siebie, stał po swojej stronie mimo, że życie wystawiało go na takie próby, w których mógł poddać się wielokrotnie. Louis na tym nie poprzestał, jako starszy mężczyzna wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Japonii i spotkał się z częścią oprawców, którym wybaczył. Watanabe umówił mu te spotkania…

Gdybyś mógł wybrać jedną lub dwie książki, które wpłynęły na Twoje podejście do terapii, jakie by one były i dlaczego?

Dzisiaj żyjemy w czasach, w których żyje się coraz szybciej i wymagania są coraz większe. Pamiętam, że kiedy pisałam pracę magisterka o uważności to trafiła w moje ręce książka „Życie piękna katastrofa” Jona Kabata–Zinn. Książka niezwykła, pozwalająca przypomnieć, jak proste rzeczy mają ogromne znaczenie dla naszego dobrego funkcjonowania, np. patrzenie na chmury na niebie, czy obserwacja liści na drzewie. Obecnie coraz więcej mówi się o byciu uważnym, na byciu na tu i teraz, o skupianiu się na tym co aktualnie się dzieje. Brzmi to prosto, ale w praktyce często już takie nie jest. Najczęściej jesteśmy uwikłani w zdarzenia przeszłości lub rozmyślamy godzinami o przyszłości. Ważną rzeczą, która wypływa z tej książki jest fakt, że w prostych rzeczach jest moc zmiany. Nie musimy szukać jakiś skomplikowanych, trudnych technik. Wystarczy wykorzystać to co jest w naszym najbliższym zasięgu np. oddech.

Jak widzisz stan zdrowia psychicznego dzisiaj?/ Czym jesteś najbardziej podekscytowana w tym rozwijającym się krajobrazie zdrowia psychicznego?

Mam poczucie, że na chwilę obecną ludzie coraz częściej potrzebują pomocy specjalistycznej. Z jednej strony w związku ze zwiększająca się świadomością, że można żyć inaczej. Z drugiej zaś, że czasy w których żyjemy bardzo dużo od nas wymagają, nieustannie poganiają, stresują, i w konsekwencji zapominamy gdzieś w tym wszystkim o sobie. W efekcie tego jest coraz więcej osób pogrążonych w nałogach, depresjach, lękach.

Ludzki umysł jest naprawdę fascynujący. Jest coraz więcej badań na temat funkcjonowania ludzkiego mózgu. Rozwój neuropsychologii bardzo mocno wpływa na podejścia i metody terapeutyczne. Dzięki temu terapia jest coraz bardziej efektywna.

Jakie jest twoje podejście do współpracy między dyscyplinami i dostawcami?/ Jakie jest twoje podejście do współpracy z innymi osobami oferującymi pomoc?
Uważam, że ludzka psychika jest naprawdę niesamowita i zaskakująca. Cenię sobie bardzo współprace z różnymi specjalistami: psychiatrami, neurologami, endokrynologami, dietetykami, terapeutami. Uważam, że jako ludzie jesteśmy złożenia i potrzebujemy kompleksowej pomocy.

Jak pomagasz osobom, które czują się uwięzione zawodowo?
Z pewnością istotnym aspektem pracy jest przyjrzenie się temu, czym jest to uwięzienie. Jak ono wygląda, jakie emocje temu towarzyszą. Ważne jest zestawienie tego, jak obecnie wykonywany zawód różni się od tego, co osoba chciałby robić. Co ją najbardziej blokuje w zmianę. Kiedy osoba potrafi już odpowiedzieć na pytania z tych obszarów i chce uzyskać rodzaj swobody, wolności zawodowej opracowujemy indywidualny plan zmian, który klient jest w stanie wprowadzić i wdrożyć w życie.